Μια έγκυος κυοφορούσε δύο δίδυμα μωρά. Το ένα από αυτά ρώτησε το άλλο:....

✽¸.•♥•✽░✽¸.•♥•✽░✽¸.•♥•✽░✽¸.•♥•✽░✽¸.•♥•✽

Μια έγκυος κυοφορούσε δύο δίδυμα μωρά.
Ο ένας από αυτά ρώτησε το άλλο:

- Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό?

- Ναι βέβαια πιστεύω. Κάτι πρέπει να υπάρχει μετά τον τοκετό. Ίσως είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για το τι θα είμαστε αργότερα.

- Ανοησίες! Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Πώς θα ήταν αυτή η ζωή, δηλαδή???

- Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα ... θα υπάρχει περισσότερο φως από εδώ. Ίσως εκεί να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας.

- Μα αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο.
Και το φαγητό από το στόμα??  Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος είναι ο μόνος τρόπος να τρεφόμαστε... Και να σου πω κάτι? Τη ζωή μετά τον τοκετό την αποκλείω. Ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός για κάτι τέτοιο...

- Και όμως... εγώ νομίζω ότι κάτι πρέπει να υπάρχει. Και ίσως να είναι πολύ πιο διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει να έχουμε εδώ.

- Ναι όμως κανείς δεν γύρισε πίσω απο κει, μετά τον τοκετό. Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής.
Και στο τέλος, η ζωή δεν είναι τίποτα, παρά μια οδυνηρή ύπαρξη στο σκοτάδι που δεν οδηγεί πουθενά.

- Βασικά, δεν ξέρω ακριβώς πώς θα είναι μετά τον τοκετό, αλλά σίγουρα θα δούμε την Μαμά μας και αυτή θα μας
φροντίσει.

- Τη Μαμά? Εσύ πιστεύεις στη Μαμά? Και πού νομίζεις ότι είναι τώρα?

- Τι εννοείς Πού? Βρίσκεται παντού γύρω μας... κοντά μας! Και χάρη σε εκείνη ζούμε.
 Χωρίς αυτήν, όλος αυτός ο κόσμος δεν θα υπήρχε.

- Εγώ όμως δεν το πιστεύω! Ποτέ δεν είδα τη Μαμά, και έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει.

- Εντάξει, αλλά μερικές φορές, όταν είμαστε σιωπηλοί, μπορούμε να την ακούσουμε ή να αισθανθούμε τα χάδια της στον κόσμο μας. Ξέρεις... Εγω νομίζω ότι υπάρχει μια ζωή πραγματική που βρίσκεται μπροστά μας και ότι τώρα απλά, προετοιμαζόμαστε για αυτή ... 

✽¸.•♥•✽░✽¸.•♥•✽░✽¸.•♥•✽░✽¸.•♥•✽░✽¸.•♥•✽

Και τώρα ο καθένας ας κάνει τους συσχετισμούς του!