Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016
Μια απίστευτη αληθινή ιστορία....
๑✽••.¸✽๑✽••.¸✽✽๑✽••.¸✽๑✽••.¸✽
Ενώ η γυναίκα μου, μου σέρβιρε το δείπνο, πήρα το θάρρος και της είπα:
-"Θέλω διαζύγιο!"
Είδα τον πόνο στα μάτια της και με ρώτησε με χαμηλή
τρεμάμενη φωνή:
-"Γιατί?"
Δεν μπόρεσα να της απαντήσω και εκείνη έκλαιγε όλη νύχτα. Ένιωθα πολύ ένοχος, γι 'αυτό αποφάσισα να της αφήσω το σπίτι, το αυτοκίνητο και το 30% του καταστήματός μας. Εκείνη μόλις είδε την σχετική πράξη την αρνήθηκε εντελώς και μου έθεσε τους όρους της.
Ήθελε μόνο ενα μήνα.. ένα μήνα που θα άρχιζε απο την επόμενη ημέρα..
-"Θυμήσου την ημέρα που παντρευτήκαμε... με σήκωσες στα χέρια και με πήγες στην κρεβατοκάμαρά μας. Σ'αυτόν το μήνα, θέλω να κάνεις ακριβώς το ίδιο κάθε πρωί, με την διαφορά ότι θα με αφήνεις έξω απο την πόρτα του σπιτιού...
Νόμιζα ότι είχε χάσει το μυαλό της... αλλά δέχτηκα.
Την πρώτη ημέρα που την πήρα στα χέρια ήμασταν λίγο σε δύσκολη θέση και οι δύο... ο γιος μας όμως που περπατούσε πίσω μας, μου έλεγε όλο καμάρι:
"Μεγάλε Μπαμπά!!!!"
Την δεύτερη ημέρα ήμασταν και οι δύο πιο χαλαροί. Συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που την είχα κοιτάξει έτσι. Πρόσεξα τις ρυτίδες της...την άσπρη της επιδερμίδα...
Την τέταρτη ημέρα, παίρνοντάς την ξανά στα χέρια, ένιωσα ότι μεταξύ μας επέστρεφε η οικειότητα. Αυτή ήταν η γυναίκα που παντρεύτηκα δεκαπέντε χρόνια πριν... Ήταν η γυναίκα που μου είχε χαρίσει τη νιότη της... την αγάπη της... και έναν γιο.
Τις επόμενες μέρες ήρθαμε ακόμα πιο κοντά...
Κάθε μέρα κυλούσε όλο και πιο όμορφα και ο μήνας πέρναγε γρήγορα.
Νόμιζα ότι είχα συνηθίσει πλέον να την σηκώνω και κάθε μέρα την ένιωθα πιό ελαφριά... αλλά η αλήθεια είναι ότι είχε αδυνατίσει...
Την τελευταία ημέρα, ο γιος μας ήρθε στο δωμάτιό μας και είπε:
-"Μπαμπά, είναι ώρα να πάρεις τη μαμά στα χέρια"
Γι'αυτόν πλέον, όλο αυτό, είχε γίνει μια σημαντική στιγμή στην καθημερηνότητά του.
Η γυναίκα μου τον αγκάλιασε δυνατά και εγώ ένιωσα στην καρδιά μου ότι είχα αλλάξει τον τρόπο που έβλεπα το διαζύγιο.
Τώρα πια, το να την παίρνω στα χέρια για μένα είχε αρχίσει να είναι σαν την πρώτη φορά... την αγκάλιασα χωρίς να πω λέξη και κατάλαβα πόσο ελαφριά... πόσο εύθραυστη ήταν και μου'ρχόταν να βάλω τα κλάματα!
Πήγα σε ένα ανθοπωλείο και της πήρα ένα μεγάλο μπουκέτο
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)