Όταν ένας γέρος άντρας πέθανε στη γηριατρική πτέρυγα ενός γηροκομείου σε μια πόλη της Αυστραλίας, θεωρήθηκε πως δεν είχε αφήσει τίποτα αξίας. Αργότερα, όταν οι νοσοκόμες έψαχναν ανάμεσα στα λιγοστά υπάρχοντά του, βρήκαν αυτό το ποίημα. Η ποιότητά του και το περιεχόμενό του εντυπωσίασαν τόσο πολύ το προσωπικό, που φτιάχτηκαν αντίγραφα και μοιράστηκαν σε κάθε νοσοκόμα του νοσοκομείου.
Μια νοσοκόμα στη Μελβούρνη ήθελε το αντίγραφο του ποιήματος να εμφανιστεί σε όλες τις Χριστουγεννιάτικες εκδόσεις περιοδικών σε όλη τη χώρα ως τη μόνη κληρονομιά αυτού του γέρου για τις επόμενες γενιές... διασφαλίζοντας την εμφάνισή του ποιήματος και σε όλα τα περιοδικά ψυχικής υγείας... Επίσης έχει γίνει και μια συλλογή εικόνων βασισμένη σε αυτό το απλό, αλλά εύγλωττο, ποίημα.
¨‘°ºOº°‘¨~❦❃❦~¨‘°ºOº°‘¨
Τι βλέπετε νοσοκόμες? Τι βλέπετε?
Τι σκέφτεστε όταν με κοιτάτε?
Έναν καημένο γέρο...όχι πολύ σοφό, με αβέβαιο βλέμμα και μακρινή ματιά?
Που του πέφτει το φαγητό του και δεν απαντάει... και όταν του υψώνεται τη φωνή
λέγοντας «Δοκίμασε τουλάχιστον!» φαίνεται να μην τον νοιάζουν όλα όσα κάνετε
γι'αυτόν...?
Τι σκέφτεστε?
Εναν που πάντα χάνει μιά κάλτσα ή ένα παπούτσι?
Εναν ιδιότροπο που αντιστέκεται και δεν σας αφήνει να τον φροντίσετε? να τον κάνετε
μπάνιο... να τον ταΐσετε ? και η κάθε μέρα μοιάζει ατελείωτη...
Μα τι σκέφτεσαι? Τι βλέπεις?
Άνοιξε τα μάτια σου νοσοκόμα...
γιατί δεν φαίνεται να ενδιαφέρεσαι και πολύ για εμένα...
Τώρα θα σου πω εγώ ποιος είμαι... καθώς στέκομαι εδώ ακίνητος να λαμβάνω
την προσοχή σου... καθώς τρώω για να κάνω το χατίρι σου...
Είμαι ένα μικρό παιδί δέκα χρονών... με έναν πατέρα και μια μητέρα,
με αδερφούς και αδερφές που αγαπιούνται....
Είμαι ένα Δεκαεξάχρονο νεαρό αγόρι με φτερά στα πόδια του....
που ονειρεύεται να συναντήσει σύντομα την αγάπη...
Ενα αγόρι είκοσι χρόνων και ήδη παντρεμένο... η καρδιά μου χτυπάει δυνατά,
καθώς θυμάμαι να δίνω όρκο να παραμείνω πιστός στις υποσχέσεις μου...
Εικοσιπέντε και ήδη έχω ένα δικό μου παιδί... μου χρειάζεται εμένα και μιά ασφαλή στέγη...
ένα χαρούμενο σπιτικό να μεγαλώσει...
Είμαι ήδη ένας άντρας τριάντα ετών πια και ο γιος μου έχει τόσο γρήγορα μεγαλώσει...
είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας με συναίσθημα που πρέπει να κρατήσει στον χρόνο...
Είμαι λίγο λιγότερο απο Σαράντα... ο γιός μου τώρα είναι ενήλικας και φεύγει...
μα η γυναίκα μου είναι δίπλα μου …. να με παρηγορεί να μην κλάψω...
Λίγο παραπάνω απο τα Πενήντα μου... μωρά παίζουν στα γόνατά μου...
Για άλλη μία φορά έχουμε παιδιά πάλι... η αγαπημένη μου κι εγώ...
Ομως έρχονται γρήγορα σκοτεινές μέρες... η σύζυγός μου πεθαίνει.
Κοιτάζω το μέλλον και τρέμω με φόβο...
Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας... και αυτοί μεγάλωσαν τα δικά τους...
Και έτσι σκέφτομαι τα χρόνια που έζησα... την αγάπη που γνώρισα...
Τώρα είμαι ένας γέρος... και η φύση είναι πολύ σκληρή...
Αντιμετωπίζοντας τα γηρατειά... με τα μάτια ενός τρελού...
Το σώμα σιγά-σιγά καταρρέει …η χάρη και η δύναμη αποχωρούν...
Τώρα υπάρχει μια πέτρα εκεί όπου κάποτε φιλοξενούσα μια καρδιά...
Μα μέσα σε αυτό το παλιό κουφάρι , ζεί ακόμα ένας νέος άντρας....
Και έτσι για άλλη μια φορά η ταλαιπωρημένη μου καρδιά ξαναφουσκώνει....
Θυμάμαι τις χαρές … θυμάμαι τον πόνο...
Μα εγώ θα ήθελα ν'αγαπήσω.... ν'αγαπήσω και να ζήσω κι'αλλο...
Όμως τα χρόνια που απομείνανε είναι τόσο λίγα... όλα έφυγαν μακριά...
γλίστρησαν απο πάνω μου τόσο γρήγορα...
Και πρέπει να δεχτώ το σκληρό γεγονός ... πως τίποτα δε κρατάει...
Γιαυτό, ανοίξτε τα μάτια σας, κόσμε... ανοίξτε και δείτε... αλλά "οχι έναν γέρο"...
πλησιάστε... δείτε καλύτερα... και θα δείτε εμένα!!
¨‘°ºOº°‘¨~❦❃❦~¨‘°ºOº°‘¨
Να το θυμηθείτε αυτό το ποίημα την επόμενη φορά που θα συναντήσετε ένα άτομο ηλικιωμένο... και ειδικά πριν τον κάνετε πέρα χωρίς να κοιτάξτε μέσα τη νεανική του ψυχή...
Γιατί μην ξεχνάτε, όλοι μια μέρα θα είμαστε στην ίδια θέση... και αυτό είναι το μόνο σίγουρο σ'αυτή τη Ζωή... Δυστυχώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου