Αγάπα την μητέρα σου πριν γίνει φωτογραφία... Υπέροχο!

Μετά από 21 χρόνια γάμου,  η γυναίκα μου με πήρε παράμερα για να μου πει κάτι σημαντικό.
Μου ζήτησε να περάσω λίγο χρόνο με μια άλλη γυναίκα... να την πάω σε κάποιο εστιατόριο και σε σινεμά να δούμε ταινία...
-Σ 'αγαπώ, το ξέρεις... μου είπε η γυναίκα μου...- αλλά ξέρω ότι και αυτή η άλλη γυναίκα σε αγαπάει, και θέλω να περνάς και λίγο χρόνο μαζί της.

Αυτή η άλλη γυναίκα ήταν η μητέρα μου. Ζούσε μόνη της 19 χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου, και λόγω της δουλειάς μου και των τριών παιδιών μου, μπορούσα να την επισκέπτομαι μόνο περιστασιακά.

Έτσι, εκείνο το βράδυ έκανα ό, τι η γυναίκα μου, μου είχε ζητήσει. Κάλεσα τη μητέρα μου στο τηλέφωνο για να την προσκαλέσω να βγούμε για φαγητό και μετά για μια ταινία...

-Τι συμβαίνει?...με ρώτησε... -Είσαι βέβαιος ότι είναι όλα εντάξει?
-Νόμιζα ότι θα ήταν καλή ιδέα να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί... της απάντησα....- Μόνο εγώ κι'εσύ!
Η μητέρα μου, έμεινε σιωπηλή για μια στιγμή στην άλλη άκρη της γραμμής, και τελικά είπε...
-Ναι... Θα ήθελα πάρα πολύ...

Στη συνέχεια, την επόμενη Παρασκευή μετά τη δουλειά, πήγα να την πάρω απο το σπίτι. Ήμουν λίγο "νευρικός", είχε περάσει πολύς καιρός ... Είχε φτιάξει τα μαλλιά της και φορούσε το ίδιο φόρεμα που είχε βάλει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το χαμόγελό της που ακτινοβολούσε απο ευτυχία, την έκανε να μοιάζει με ένα μικρό αγγελούδι.
-Είπα στις φίλες μου ότι θα έβγαινα με το γιο μου απόψε και όλες μείνανε με το στόμα ανοικτό...
...είπε μπαίνοντας στο αυτοκίνητο... -Δεν βλέπω την ώρα να τους διηγηθώ τη βραδιά μας...!

Έτσι, πήγαμε σε ένα εστιατόριο, όχι και πολύ κομψό, αλλά αρκετά
ζεστό και άνετο. Η μητέρα μου με έπιασε απο το μπράτσο σαν να ήταν η Πρώτη Κυρία. Καθίσαμε και εγώ έπρεπε να της διαβάσω το μενού, αφού τα μάτια της μπορούσαν να διακρίνουν μόνο τα μεγαλύτερα γράμματα. Μόλις τελείωσα την ανάγνωση των πιάτων, γύρισα τα μάτια μου και είδα ότι με κοίταζε με ένα χαμόγελο γεμάτο νοσταλγία....
-Όταν ήσουν μικρός, ήμουν εγώ αυτή που έπρεπε να σου διαβάσω το μενού.. είπε...
-Τώρα όμως, ήρθε η ώρα να ξεκουραστείς λίγο εσύ και να επιτρέψεις σε έμενα να σου ανταποδώσω τη χάρη... απάντησα...
Δειπνήσαμε και μιλήσαμε αρκετά, τίποτα το εξαιρετικό, μιλάγαμε απλώς για τα νέα στις ζωές μας. Στο τέλος, μιλήσαμε τόσο πολύ που ξεχάσαμε την ταινία. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μας κακοφάνηκε καθόλου που τη χάσαμε. Όταν την συνόδεψα στο σπίτι της, ήταν ενθουσιασμένη... μου είπε ότι πέρασε καταπληκτικά και θα χαιρόταν πάρα πολύ αν το επαναλαμβάναμε, αλλά μόνο αν της υποσχόμουν ότι θα άφηνα εκείνη να με προσκαλέσει την επόμενη φορά. Συμφώνησα.

-Πώς πήγε τελικά το ραντεβού σου??... με ρώτησε η γυναίκα μου όταν επέστρεψα σπίτι.
-Πήγε πολύ καλά.... πολύ καλύτερα από ό, τι είχα ποτέ φανταστεί...

...............

Δυστυχώς όμως λόγω υποχρεώσεων, δεν στάθηκα σε θέση να τηρήσω την υπόσχεσή μου... της είχα αναβάλει κάνα-δυό φορές την προσκλησή της... Λίγες μέρες αργότερα, η μητέρα μου πέθανε εξαιτίας ενός καρδιακού προβλήματος. Συνέβη τόσο γρήγορα που κανείς δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα...

Έχουν περάσει λίγες εβδομάδες και έλαβα ένα φάκελο με έναν λογαριασμό, απ'το ίδιο εστιατόριο που πήγα με τη μητέρα μου. Μαζί στο φάκελο, υπήρχε και ένα μικρό σημείωμα που έγραφε:
« Εχω πληρώσει αυτόν τον λογαριασμό προκαταβολικά..  Δεν ήμουν σίγουρη αν θα κατάφερνα να είμαι, αλλά σε κάθε περίπτωση, έχω ήδη πληρώσει για δύο, για εσένα και τη σύζυγό σου. Δεν ξέρεις τι σήμαινε αυτό το βράδυ για μένα... Σ'αγαπώ γιε μου..."

Εκείνη την ημέρα κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να λες  
"σ 'αγαπώ", καθώς και τη σημασία του να περνάς χρόνο με την οικογένειά σου και τους ανθρώπους που αγαπάς.
Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν είναι πιο σημαντική από αυτήν την Αγάπη.