Όταν ένας γέρος άντρας πέθανε στη γηριατρική πτέρυγα ενός γηροκομείου σε μια πόλη της Αυστραλίας, θεωρήθηκε πως δεν είχε αφήσει τίποτα αξίας. Αργότερα, όταν οι νοσοκόμες έψαχναν ανάμεσα στα λιγοστά υπάρχοντά του, βρήκαν αυτό το ποίημα. Η ποιότητά του και το περιεχόμενό του εντυπωσίασαν τόσο πολύ το προσωπικό, που φτιάχτηκαν αντίγραφα και μοιράστηκαν σε κάθε νοσοκόμα του νοσοκομείου.
Μια νοσοκόμα στη Μελβούρνη ήθελε το αντίγραφο του ποιήματος να εμφανιστεί σε όλες τις Χριστουγεννιάτικες εκδόσεις περιοδικών σε όλη τη χώρα ως τη μόνη κληρονομιά αυτού του γέρου για τις επόμενες γενιές... διασφαλίζοντας την εμφάνισή του ποιήματος και σε όλα τα περιοδικά ψυχικής υγείας... Επίσης έχει γίνει και μια συλλογή εικόνων βασισμένη σε αυτό το απλό, αλλά εύγλωττο, ποίημα.
¨‘°ºOº°‘¨~❦❃❦~¨‘°ºOº°‘¨
Τι βλέπετε νοσοκόμες? Τι βλέπετε?
Τι σκέφτεστε όταν με κοιτάτε?
Έναν καημένο γέρο...όχι πολύ σοφό, με αβέβαιο βλέμμα και μακρινή ματιά?
Που του πέφτει το φαγητό του και δεν απαντάει... και όταν του υψώνεται τη φωνή
λέγοντας «Δοκίμασε τουλάχιστον!» φαίνεται να μην τον νοιάζουν όλα όσα κάνετε
γι'αυτόν...?
Τι σκέφτεστε?
Εναν που πάντα χάνει μιά κάλτσα ή ένα παπούτσι?
