Εικόνες και Μυστικά~ Єιρ.Μ

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

Χρονια Πολλά στους ερωτευμενους!!!

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Το Πιο Ομορφο Πράγμα Στον Κοσμο...

★✽ º°¸.•¨¯`•.✽♡✽¸¸

Ένας διάσημος ζωγράφος, ο οποίος είχε κάνει αρκετά έργα μεγάλης ομορφιάς, ήταν πεπεισμένος ότι ακόμα δεν είχε ζωγραφίζει το αριστούργημά του.
Πήρε λοιπόν τον δρόμο προς την αναζήτηση της έμπνευσής του... και μια μέρα, σε ένα χωματόδρομο, συνάντησε έναν ηλικιωμένο ιερέα, ο οποίος τον ρώτησε για που το είχε βάλει....
-Δεν ξέρω... απάντησε ο ζωγράφος...-ψάχνω να ζωγραφίσω το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Μήπως μπορείτε να μου πείτε εσείς πού μπορώ να το βρω??
-Είναι πολύ απλό... είπε ο ιερέας...-σε κάθε εκκλησία...σε κάθε πίστη μπορείς να βρείς αυτό που χρειάζεσαι. Η Πίστη είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο...

Ο ζωγράφος συνέχισε το ταξίδι του και στον δρόμο του συνάντησε μια νεαρή νύφη. Τη ρώτησε αν ήξερε τι ήταν το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο.

-Η Αγάπη... απάντησε η γυναίκα... -Η Αγάπη κάνει τους φτωχούς πλούσιους, επουλώνει όλες τις πληγές και κάνει Πολύ το λίγο... Χωρίς Αγάπη δεν υπάρχει Ομορφιά...

Ο ζωγράφος συνέχισε και πάλι την αναζήτησή του. Ενας όμως εξαντλημένος στρατιώτης πέρασε από μπροστά του... και όταν ο ζωγράφος του έθεσε το ίδιο ερώτημα, ο ίδιος απάντησε:
-Η Ειρήνη είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Και ο πόλεμος είναι το πιό άσχημο... Οπού είναι η Ειρήνη, είναι σίγουρο ότι Εκεί βρίσκεται και η ομορφιά"
Πίστη, Αγάπη και Ειρήνη...
Πώς θα μπορούσα να τα ζωγραφίσω? Σκέφτηκε θλιμμένος ο καλλιτέχνης και κουνώντας το κεφάλι του αποθαρρυντικά, πήρε τον δρόμο του γυρισμού με κατεύθυνση το σπίτι του.
Μπαίνοντας στο σπίτι, ξαφνικά το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο, το είδε μπροστά του: Στα μάτια των παιδιών ήταν η Πίστη... Η Αγάπη έλαμπε στο χαμόγελο της γυναίκας του και εκεί, στο φτωχικό αλλά ζεστό σπιτάκι του, υπήρχε και η Ειρήνη για την οποία του είχε μιλήσει ο στρατιώτης.
Και έτσι ο ζωγράφος δημιούργησε τον πίνακα "Το Πιο Ομορφο Πράγμα Στον Κόσμο"
Και όταν το τελείωσε... το ονόμασε "Το Σπίτι μου."
★✽ º°¸.•¨¯`•.✽♡✽¸¸

Καλό ξημέρωμα!!!

Μια απίστευτη αληθινή ιστορία....

๑✽••.¸✽๑✽••.¸✽✽๑✽••.¸✽๑✽••.¸✽

Ενώ η γυναίκα μου, μου σέρβιρε το δείπνο, πήρα το θάρρος και της είπα:
-"Θέλω διαζύγιο!"
Είδα τον πόνο στα μάτια της και με ρώτησε με χαμηλή
τρεμάμενη φωνή:
-"Γιατί?"
Δεν μπόρεσα να της απαντήσω και εκείνη έκλαιγε όλη νύχτα. Ένιωθα πολύ ένοχος, γι 'αυτό αποφάσισα να της αφήσω το σπίτι, το αυτοκίνητο και το 30% του καταστήματός μας. Εκείνη μόλις είδε την σχετική πράξη την αρνήθηκε εντελώς και μου έθεσε τους όρους της.
Ήθελε μόνο ενα μήνα.. ένα μήνα που θα άρχιζε απο την επόμενη ημέρα..
-"Θυμήσου την ημέρα που παντρευτήκαμε... με σήκωσες στα χέρια και με πήγες στην κρεβατοκάμαρά μας. Σ'αυτόν το μήνα, θέλω να κάνεις ακριβώς το ίδιο κάθε πρωί, με την διαφορά ότι θα με αφήνεις έξω απο την πόρτα του σπιτιού...
Νόμιζα ότι είχε χάσει το μυαλό της... αλλά δέχτηκα.
Την πρώτη ημέρα που την πήρα στα χέρια ήμασταν λίγο σε δύσκολη θέση και οι δύο... ο γιος μας όμως που περπατούσε πίσω μας, μου έλεγε όλο καμάρι:
"Μεγάλε Μπαμπά!!!!"

Την δεύτερη ημέρα ήμασταν και οι δύο πιο χαλαροί. Συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που την είχα κοιτάξει έτσι. Πρόσεξα τις ρυτίδες της...την άσπρη της επιδερμίδα...

Την τέταρτη ημέρα, παίρνοντάς την ξανά στα χέρια, ένιωσα ότι μεταξύ μας επέστρεφε η οικειότητα. Αυτή ήταν η γυναίκα που παντρεύτηκα δεκαπέντε χρόνια πριν... Ήταν η γυναίκα που μου είχε χαρίσει τη νιότη της... την αγάπη της... και έναν γιο.

Τις επόμενες μέρες ήρθαμε ακόμα πιο κοντά...
Κάθε μέρα κυλούσε όλο και πιο όμορφα και ο μήνας πέρναγε γρήγορα.
Νόμιζα ότι είχα συνηθίσει πλέον να την σηκώνω και κάθε μέρα την ένιωθα πιό ελαφριά... αλλά η αλήθεια είναι ότι είχε αδυνατίσει...

Την τελευταία ημέρα, ο γιος μας ήρθε στο δωμάτιό μας και είπε:
-"Μπαμπά, είναι ώρα να πάρεις τη μαμά στα χέρια"
Γι'αυτόν πλέον, όλο αυτό, είχε γίνει μια σημαντική στιγμή στην καθημερηνότητά του.
Η γυναίκα μου τον αγκάλιασε δυνατά και εγώ ένιωσα στην καρδιά μου ότι είχα αλλάξει τον τρόπο που έβλεπα το διαζύγιο.
Τώρα πια, το να την παίρνω στα χέρια για μένα είχε αρχίσει να είναι σαν την πρώτη φορά... την αγκάλιασα χωρίς να πω λέξη και κατάλαβα πόσο ελαφριά... πόσο εύθραυστη ήταν και μου'ρχόταν να βάλω τα κλάματα!

Πήγα σε ένα ανθοπωλείο και της πήρα ένα μεγάλο μπουκέτο